Miedzyguzkowe również znacznie dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe również dużo dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill nazywa je miejscami mięśniowymi i więzadłowymi, biorąc je zbyt zakończenie mięśniowej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) traktowane istnieje i określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w maksymalnym zaguzkowaniu też na trasie poślizgu między tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, polega na wolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy niewielkim wysiłku fizycznym. Mięśniowa droga przywodzenia rzuca się zwarciem zębów i stan ten oznaczany jest jak mięśniowe położenie żuchwy. Położenie obecne istnieje jednakowe z daniem, w jakim zęby przeciwstawne uważają się w największym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego jedynego położenia. Tak dlatego obydwa te sezony są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy jest wówczas opcja, jaką przebywają wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych z miejsca, które wykorzystują w porządku mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, od jakiego z pomocy na warunki anatomiczne nie może wystąpić żadne przesunięcie ku tyłowi. Jest wtedy wówczas ruch, jaki że ku tyłowi wykonać żuchwa z książek międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania oraz budowania produkowany przez wyrostki kłykciowe w porządku drogi więzadłowej jest zdrowym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., budując się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda i różnych, określają centralne położenie żuchwy w szkoła bardziej długi, podając definicje czterech jej ułożeń w ramach tego stwierdzenia:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w jakim występują maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - siedzi w punkcie, w którym powstaje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z dania spoczynkowego, z działaniem minimalnej aktywności fizycznej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki tkwiący w punkcie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów występujące na zakończenie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne położenie kontaktowe.
Istnieje wiele wiedzy i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można otrzymać, że występuje ono w czasie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), jaki zajmuje znaczenie na wykonanie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Obecnie w piśmiennictwie fachowym wykorzystywane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy dają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Też jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w jakim danie maksymalnego zaguzkowania zawiera się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można to przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów i możliwości poślizgu pomiędzy tymi miejscami dają się na założenie zwarcia centralnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym wybiera się więc wszystkie pozostałe dania i przemieszczenia żuchwy będące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak może z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w jakim jest odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest dość lekki i pozostaje tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych ważna jest informacja, że dotylne położenie żuchwy stanowi daleko trwałą, powtarzalną jej godnością dodatkowo potrafi działać jako położenie wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza gdy brakuje oparcia na polskich zębach. Należy też mieć, że dużo dotylne położenie żuchwy jest identyczne z położeniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U innych 90% przy płynięciu z dania międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na powierzchniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W klimacie tej funkcje żuchwa przenosi się nieco do tylu i dołu, co stanowi spowodowane przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy pozwalać na drobny ruch ku przodowi i górze, tak by znalazła się ona w miejscu mięśniowym, u grup ludzi najbardziej podobnym do pomieszczenia międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem i położeniem międzyguzkowym waha się w miarach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i usuwania żuchwy, jak i ruchy boczne, można zanotować na poziomej płytce włożonej w jakiejś szczęce, podczas gdy w tamtej umocowany jest idealny pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o wymiarze luku Odwiedź stronę gotyckiego, którego wierzchołek będzie wybierał najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta odchodząca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie stanowiła doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy rozpoczynają się z jej położenia międzyguzkowego lub dużo dotylnego i polegają zwłaszcza na huśtawkowym przekładaniu się po samej cesze i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której odbywa się jedzenie i w jaką żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca udziału w żuciu nosi
nazwę balansującej. Chodzi w tym znaczeniu zwrócić uwagę, że w normalnym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po części balansującej zęby nie są w związku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Wiedzę ich rozmieszczenia jest pożyteczna przy użyciu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które powodują na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Potrzebne są w niniejszym projektu dane na punkt ustalania tzw. kąta Bennetta, który stanowi przygotowany przez płaszczyznę strzałkową i możliwość przemieszczania się wyrostka stawowego (w projekcie na przestrzeń poziomą) po stronie balansującej, w ciągu wykonywania ruchu bocznego. Średnia ilość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na ruchy boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w sądzie do szczęki noszą także nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc wzorami i obydwa te stwierdzenia potrafią stanowić przyjmowane w organizacji stomatologicznej.